การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่สุดที่เกิดขึ้นในทศวรรษ 1980 สำหรับศิลปินแบบดั้งเดิมโดยใช้วัสดุสามชนิดที่เรียกว่า jipilmuk (กระดาษ แปรง และหมึก) คือการใช้คำว่า “hangukhwa” (หมายถึง “ภาพวาดเกาหลี”) เป็นครั้งแรก สิ่งนี้สามารถมองได้ว่าเป็นทั้งการเสนอราคาเพื่อให้ได้รับการยอมรับว่าเป็นประเภทของศิลปะร่วมสมัย ด้วยการแสวงหาคุณสมบัติเชิงโครงสร้างใหม่ๆ และการนำเทคนิคใหม่ๆ มาใช้ ตลอดจนเป็นจุดเริ่มต้นสำหรับการสืบสวนอัตลักษณ์ Abstraction ได้รับการแนะนำให้รู้จักกับโลกศิลปะแบบดั้งเดิมในช่วงทศวรรษ 1960 และการเกิดขึ้นของกลุ่มศิลปะที่เรียกว่า Mungnimhoe (Ink Forest Group) พวกเขาเน้นย้ำว่านามธรรมไม่ได้จำกัดอยู่เฉพาะในโลกตะวันตก และ ขยายขอบเขตของหมึกด้วยการเน้นคุณลักษณะทางวัตถุของหมึก ในขณะที่เน้นขอบเขตทางจิตวิญญาณของวรรณกรรม พวกเขายังสร้างทิวทัศน์ของภูเขาและน้ำที่จำลองทิวทัศน์จริง และพยายามตีความหมึกใหม่ด้วยวิธีสมัยใหม่ ในเวลาเดียวกัน ความสนใจในชีวิตประจำวันก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้นในภาษาเกาหลี และไม่เพียงแต่ใช้หมึกเป็นสื่อในการแสดงออกเท่านั้น แต่ยังหลุดพ้นจากการแบ่งขั้วระหว่างวิญญาณกับสสารและหมึกเป็นสีอีกด้วย

แม้จะมีคนเคยพยายามจำกัดขอบเขตของศิลปะร่วมสมัยให้อยู่ในกรอบของศิลปะที่ถูกสร้างขึ้นใน ‘ช่วงชีวิตของเรา’ แต่คำจำกัดความนี้ก็ยังไม่กว้างพอที่จะครอบคลุมศิลปะในยุคปัจจุบันทั้งหมด (ยังไม่รวมถึงปัญหาในการนิยามว่า ‘ช่วงชีวิตของเรา’ นี่คือช่วงชีวิตของใคร?) ร่องรอยของศิลปะร่วมสมัยเริ่มปรากฏให้เห็นในยุคเปลี่ยนผ่านจากโมเดิร์นมาสู่โพสต์โมเดิร์น ศิลปะในยุคนี้ไม่ได้วางตัวเป็นแค่ภาพสะท้อนความเป็นไปของสังคม แต่มีการตั้งคำถาม ท้าทาย ไปจนถึงการนำเสนอแนวคิดใหม่ ๆ ด้วย ศิลปินในยุคนี้ทำงานศิลปะเหมือนการทำวิจัยหรือรีเสิร์ช กระบวนการทำงานศิลปะในยุคนี้ก็มีการค้นคว้าหาข้อมูล ตั้งสมมุติฐาน และนำเสนอทฤษฎีใหม่ ไม่ต่างจากกระบวนการทดลองทางวิทยาศาสตร์

ศิลปะร่วมสมัยหมายถึง ศิลปะ ณ ปัจจุบัน เริ่มต้นขึ้นในช่วงปลายศตวรรษที่ 20 หรือช่วงต้นศตวรรษที่ 21 ศิลปินร่วมสมัยมักทำงานที่ได้รับอิทธิพลกว้างขวางจากความเป็นโลกาภิวัฒน์ ความหลากหลายทางวัฒนธรรม และการพัฒนาอย่างก้าวไกลในด้านเทคโนโลยี งานศิลปะร่วมสมัยเป็นการรวมตัวกันอยากหลากหลายของทั้งวัสดุ วิธีการ แนวความคิด และหัวข้อที่ทำให้เกิดการท้าทายต่อขอบเขตของงานศิลปะรูปแบบเดิม ๆ ที่เป็นที่นิยมในช่วงศตวรรษที่ 20 ด้วยความที่ศิลปะร่วมสมัยนั้นมีความหลากหลายเป็นอันมาก เราสามารถจำแนกศิลปะร่วมสมัยได้โดยดูจากความยืดหยุ่นของรูปแบบ โครงสร้างหลักการ แนวความคิด และการแบ่งออกเป็นลัทธิต่าง ๆ ศิลปะร่วมสมัยเป็นส่วนหนึ่งของบทสนทนาทางวัฒนธรรมที่ซึ่งเกี่ยวข้องกับบริบทขอบข่ายที่กว้างขึ้น ได้แก่ อัตลักษณ์เฉพาะตัวและอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมครอบครัว สังคม รวมไปถึงประเทศชาติ บางคนให้คำนิยามศิลปะร่วมสมัยว่าเป็นงานศิลปะที่ถูกสร้างสรรค์ขึ้นในช่วงชีวิตของเรา ณ ปัจจุบัน โดยตระหนักว่าช่วงชีวิตของเรานั้นมีระยะเวลาที่แตกต่างกัน อย่างไรก็ตาม ยังมีการยอมรับกันว่าคำนิยามนี้มุ่งไปที่ขอบเขตใดขอบเขตหนึ่งเป็นพิเศษ หนึ่งในอุปสรรคของการเข้าถึงงานศิลปะร่วมสมัยนั้นคือความหลากหลายของตัวชิ้นงาน ทั้งในด้านวัสดุ รูปแบบ แนวความคิด และแม้กระทั่งเรื่องของระยะเวลา ศิลปะร่วมสมัยไม่ได้ถูกจำแนกประเภทได้โดยมีชุดรูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง, แนวคิด, หรือลัทธิที่เป็นหลักที่สำคัญเหมือนเช่นที่เราเห็นได้ในงานศิลปะรูปแบบอื่นหรือช่วงระยะเวลาหรือการเคลื่อนไหวทางศิลปะอื่น ๆ หากจะพูดกันอย่างกว้าง ๆ แล้ว การที่เรามองไปยังลัทธิสมัยใหม่เปรียบได้กับการมองไปที่หลักการของมัน