การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่สุดที่เกิดขึ้นในทศวรรษ 1980 สำหรับศิลปินแบบดั้งเดิมโดยใช้วัสดุสามชนิดที่เรียกว่า jipilmuk (กระดาษ แปรง และหมึก) คือการใช้คำว่า “hangukhwa” (หมายถึง “ภาพวาดเกาหลี”) เป็นครั้งแรก สิ่งนี้สามารถมองได้ว่าเป็นทั้งการเสนอราคาเพื่อให้ได้รับการยอมรับว่าเป็นประเภทของศิลปะร่วมสมัย ด้วยการแสวงหาคุณสมบัติเชิงโครงสร้างใหม่ๆ และการนำเทคนิคใหม่ๆ มาใช้ ตลอดจนเป็นจุดเริ่มต้นสำหรับการสืบสวนอัตลักษณ์
Abstraction ได้รับการแนะนำให้รู้จักกับโลกศิลปะแบบดั้งเดิมในช่วงทศวรรษ 1960 และการเกิดขึ้นของกลุ่มศิลปะที่เรียกว่า Mungnimhoe (Ink Forest Group) พวกเขาเน้นย้ำว่านามธรรมไม่ได้จำกัดอยู่เฉพาะในโลกตะวันตก และ ขยายขอบเขตของหมึกด้วยการเน้นคุณลักษณะทางวัตถุของหมึก ในขณะที่เน้นขอบเขตทางจิตวิญญาณของวรรณกรรม พวกเขายังสร้างทิวทัศน์ของภูเขาและน้ำที่จำลองทิวทัศน์จริง และพยายามตีความหมึกใหม่ด้วยวิธีสมัยใหม่ ในเวลาเดียวกัน ความสนใจในชีวิตประจำวันก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้นในภาษาเกาหลี และไม่เพียงแต่ใช้หมึกเป็นสื่อในการแสดงออกเท่านั้น แต่ยังหลุดพ้นจากการแบ่งขั้วระหว่างวิญญาณกับสสารและหมึกเป็นสีอีกด้วย
